Wyszedłem i zapytałem o to prawdziwego zawodnika.
Zwykle jest kilka wskazówek wizualnych. Trasa jest ułożona w stożki, flagi są asymetryczne, więc wiadomo, po której stronie należy minąć, bramy, przez które trzeba przelecieć dwa razy, zwykle mają coś (jasną tkaninę, flagę, ...) obok nich po stronie, która latasz dookoła, zanim wrócisz do bramki, itp., a same stożki nie są zwykłym sznurkiem, ale są ułożone w określony wzór; na przykład, gdy sekwencja pachołków kończy się strzałką, zwykle oznacza to, że należy iść w górę (lub wyżej, tj. w przypadku dwóch bramek ustawionych jedna na drugiej), podczas gdy prostopadła linia oznacza punkt wejścia ciągu stożków .
Czasami elementy toru są różnie kolorowe (i asymetrycznie), aby wskazać kierunek. Niektóre elementy mają po prostu kanoniczne zastosowanie w oparciu o ich kształt: należy przechodzić przez bramki, latać obok flag, nurkować w bramkach nurkowych ... W szczególności drabina Jakuba jest prawie zawsze przekazywana z góry na dół w kolejności (podczas gdy należy iść w prawo czy w lewo różna ścieżka do ścieżki).
To powiedziawszy, nie ma powszechnie akceptowanego, ustalonego standardu dla tych wskazówek. To, które z nich zostaną użyte, zależy w dużej mierze od materiałów dostępnych dla organizatorów wyścigu, czasu potrzebnego na ustawienie toru, układu toru itp. Na przykład flagi mogą być wykonane z tkaniny na sprężystym maszcie (w takim przypadku latać po stronie wypukłej) lub mogą być nadmuchiwane i zakrzywione, aby wisieć nad ziemią (w takim przypadku lecisz pod nawisem po stronie wklęsłej).
Większość lig wyścigowych dronów ma swój własny standard oznaczania różnych elementów toru i manewrów na torze wyścigowym i staraj się go trzymać. Nawet wtedy niektóre mniejsze imprezy lokalne lub regionalne ligi mogą być ograniczone przez organizatorów nie posiadających wszystkich wymaganych materiałów. Nie da się też zaznaczać wszystkiego na bardziej skomplikowanych, technicznych torach, ani też oznaczać tego w sposób jednoznaczny. Czasami część toru tworzy sam teren, czyli opuszczony budynek lub naturalna formacja skalna. W takim przypadku nie ma standardu, a projektanci torów muszą wykazać się kreatywnością, aby nawet wyjaśnić, gdzie są bramy!
Więc wizualne wskazówki to nie wszystko. Wiele wyścigów polega na informowaniu pilotów o tym, jak należy latać po torze przed wyścigiem . Czasami jest to ustna odprawa, czasami drukowany schemat. Czasami tor jest publikowany z dużym wyprzedzeniem, aby piloci mogli trenować na własnym boisku lub w symulatorze. Może nawet istnieć przewodnik wideo lub nagrywarka DVR z przebiegu próbnego. Ponadto wiele lig faktycznie wykonuje fizyczny spacer po torze w dniu wyścigu lub przed nim (podobnie jak wyścigi samochodowe Formuły 1), aby sędziowie i piloci mogli omówić wyzwania, konkretne przedmioty i zagrożenia itp.
W końcu, w przypadku poważnych wyścigów, sposób oznakowania toru nie ma znaczenia. Podczas samego wyścigu szybkość, z jaką wszystko się dzieje, nie pozostawia Ci czasu na zastanowienie się lub wymyślenie, co będzie dalej, analizując tor. Zawodnik po prostu wie z góry, która brama lub manewr następuje po tej, przez którą przelatuje, i przewiduje to, najprawdopodobniej wraz z następnym. Znajomość toru jest bardzo ważnym czynnikiem w wygrywaniu wyścigu, ponieważ aby mieć najszybszą (co zwykle oznacza najkrótszą ) trajektorię, pilot musi wykonać niezbędne manewry mijanie następnej bramki podczas gdy nie minął jeszcze poprzedniej .
Oprócz wcześniejszego treningu i nauki toru z podanych materiałów, zawodnicy zawsze mogą wykonać kilka okrążeń wokół właściwego toru końcowego przed wyścigiem, aby zapamiętać jego układ. Ma to kluczowe znaczenie, ponieważ prawdziwy tor wyścigowy zawsze będzie się nieznacznie różnić od toru treningowego, który sami zbudowali. Podczas tych okrążeń szkoleniowych wymyślają również najlepszy sposób na jak najszybsze uporanie się z elementami danego toru, a tym samym wypracowanie optymalnej trajektorii lub wyścigowej linii , jak to się zwykle nazywa.
Ostatecznie oznaczenia na torze służą tylko do pomocy na kilku pierwszych okrążeniach, kiedy pilot uczy się toru, a potem pamięć przejmuje kontrolę.